In het begin van de vorige eeuw waren de agrarische bedrijven in Andijk bezig met de omschakeling naar  meer intensieve teelt, zoals zaad  en bloembollen. Als gevolg hiervan  ontstond veel vraag naar arbeidskrachten. Ze kwamen overal vandaan:  Friesland, Drenthe, maar ook kwamen  velen van Urk. Dit toenmalige eiland  had te maken met een tegengesteld  probleem: het eiland kon de  natuurlijke aanwas niet herbergen en  van werk voorzien. Omdat Urk bij de  provincie Noord-Holland hoorde en  daar ook kerkelijk mee verbonden was,  zochten veel Urkers en Urkerinnen daarom hun toevlucht in onze  omgeving. Zo werkten veel meisjes in  Andijk als dienstbode en zijn ze hier  ook vaak aan de man gekomen. 

Het waren niet alleen mensen die  in de agrarische sfeer aan het werk  gingen, maar ook ambachtslieden.  Zo kwam in 1906 Willem Butterman  hier met zijn zuster Trien en begon  als schoenmaker: het vak dat hij op  Urk van zijn vader Jaap had geleerd.  Het volgende jaar trouwde hij met  Dirkje Kapteijn van Urk en ging Trien  weer terug naar Urk. Willem had het  hier goed en nadat vader Jaap was  overleden kwamen in 1910 ook zijn  moeder Dirkje met broer Gerrit en  zuster Trien naar Andijk. Gerrit werkte op het land o.a. bij ene Prins aan het  eind van het Bokkepadje (Dijkweg  246). Trien trouwde met Jacob Asma,  die evenals zijn broers Willem en  Albert in 1912 naar Andijk kwam. Dat  jaar volgde ook Gerrit Pasterkamp.  

De reden van zijn komst was het  verzoek van zijn moeder om niet meer  naar zee te gaan want er waren van  dat gezin al een aantal niet teruggekomen van de visvangst. Deze  Gerrit Pasterkamp trouwde het  volgende jaar met Jacobje, een zus  van de Asma’s. Op dat moment is de  familie compleet: Willem Butterman,  zijn broer Gerrit -die later trouwt met  Grietje Tensen-, Trijntje Butterman en  Jacob Asma, en tot slot Jacobje Asma  en Gerrit Pasterkamp. Zo woonden zij  rustig aan de Westfriese Omringdijk  dachten ze. Maar zoals bekend is in  1916 die dijk bijna bezweken onder  het geweld van een geweldige noord westerstorm tezamen met springtij.  

Een groot gedeelte van Noord Holland kwam onder water te staan,  maar Andijk en daarbij de polder Het  Grootslag waren gespaard gebleven.  Dit bleef niet zonder gevolgen voor de  inwoners van Andijk. De dijk diende verhoogd en verbreed worden. En  vooral dat laatste zorgde er voor  dat veel huizen verwijderd moesten  worden. Dat lot trof ook de genoemde Urker families. Hun woningen  moesten wijken. Zo had schoenmaker  Willem zijn zaak aan de dijk net voorbij wat nu Galerie de Zilvermeeuw is, Dijkweg 190. Gerrit en Grietje huisden in  het voorhuis van de stolp die stond  bij Dijkweg 90, voorheen transport bedrijf Groot. Dit gedeelte moest eraf.  De stolp zelf kon blijven staan en is  in 1950 gesloopt om ruimte te maken  voor de huidige garages.  

Gerrit Pasterkamp woonde in een  houten huisje voor het huidige pand  van Piet Smit op nummer 110. Jacob  Asma tenslotte had een klein huisje  vooraan het Betonpad ter hoogte van  nummer 124. 

Goede raad was duur. Het zal op een  verjaardag van Jacob of Trien zijn  geweest dat de hele familie met elkaar  het probleem besprak. Wat moesten  ze? Willem Butterman wist raad. Zelf  kocht hij een koolschuur van Schuurman die hij verbouwde tot winkelpand  (Dijkweg 152). Later de schoenwinkel  van zijn zoon Jaap, nog later over genomen door Rohof. Het pand is  nu in gebruik als woning. Voor de  anderen had hij ook een oplossing  bedacht. Bij Schagen was een stolp  te koop genaamd ‘Chrisjes Werf’,  omgeven door grasland. Daar zouden  ze zich dan als zelfstandige tuinders  kunnen vestigen. En zo gebeurde.