Het is nu niet meer voor te stellen dat meisjes van 13, 14 jaar op de boot naar Enkhuizen werden gezet. Een van de eerste meisjes die zich in Andijk heeft laten inschrijven is Anna Ras, in maart 1875. Anna is een van de drie kinderen van Abraham Ras en Marretje Wakker. Haar moeder overlijdt in 1871, vader hertrouwt twee jaar later. Anna is 19 als ze naar Andijk verhuist en aan de slag gaat bij de fam. D. Schouten waar ze 2,5 jaar heeft gediend. Daarna vertrekt ze naar Hoorn waar ze totaal nog negen jaar ‘dient’. In 1884 trouwt Anna met visserman Jacob Kamper.

Hoe je als dienstmeisje behandeld werd was sterk afhankelijk van de werkgever. De meisjes waren immers rechteloos. Sommige meisjes waren onderdeel van het gezin, andere leefden in de keuken en op hun kamertje en werden niet geacht zich met de familie in te laten.

Marretje de Jonge (1902-1979) is een van de weinige Urker vrouwen die haar ervaringen als dienstmeisje op papier heeft gezet. Zij zou in tenminste acht verschillende gemeenten werken en haar tweede dienst als zestienjarige was op Andijk. Marretje gaat als zesjarige al uit werken op Urk. Ze pelde garnalen, kopte ansjovis, kaakte haring en liep rond met kloven en sneden in handen en vingers. Het zware en vuile werk begon Marretje te vervelen en ze beloofde zichzelf dat ze, zodra ze vijftien jaar was en geen dag later, dienstmeisje zou worden. En zo kwam ze als Urker dienstmeisje op 15 jarige leeftijd, vanuit Wijk aan Zee, haar eerste werkplek, op 12 januari 1918 op Andijk bij K. Schenk. 

Ze schrijft:  ’s Ochtends moest ik vroeg op en dat was nou net niks voor mij. Dan moest ik de luiers wassen, maar die moesten eerst op het stoepje bij de sloot gespoeld worden. Ik moest dan eerst een gat in het ijs kappen en ze daar een voor een uitspoelen.

Marretje sliep in een bedstede in een kamertje met een vierkant raampje. Vanuit bed kon ze het maantje zien en dan voelde zij zich met een hemelse glans beschenen. Ze dacht ditzelfde maantje beschijnt nu ook mijn moeder en oma en dan viel ze welgemoed in slaap. Als de heimwee te sterk werd liep Marretje de dijk op, om te kijken of ze de vuurtoren van Urk soms kon zien. Marretje zocht in alle plekken waar ze werkte het water op. Niet alleen haar vader maar ook andere familieleden waren op zee gebleven. Na drie maanden kon Marretje zich niet meer beheersen, pakte haar boeltje en nam de boot naar Urk. 

Tot haar trouwen in 1924 werkte Marretje nog als dienstmeisje in Edam, Alkmaar, ’s-Gravenhage en Wijk aan Zee. Haar eerste man met wie zij een zoontje had, verdronk. Op 30-jarige leeftijd trouwde zij met aardappelhandelaar Roelof Rippen en met hem kreeg zij nog een meisje en beleefde gelukkige jaren tot haar overlijden in 1979.

Een doorslaggevend verschil was of het dienstmeisje mee at met het gezin of dit in haar eentje in de keuken moest doen. Marretje de Jonge verdiende in Den Haag f 2,50 per week en bracht veel tijd door in de keuken met de hond van de familie aan haar zijde. Het was er zo koud dat ze haar voeten in de oven stak om ze te warmen. Marretjes mevrouw vroeg of ze in de kamer wilde komen voor het Bijbellezen, maar daar voelde Marretje niets voor. ‘Ze wazzen bij een andere kerk en ze tilden er ook niet zo zwaar aan, al was meneer wel een van de notabelen’.

Het feit dat mevrouw zelf geëmancipeerd was, was niet altijd een garantie voor een betere behandeling. Het tweede dienstmeisje van Aletta Jacobs, de eerste vrouwelijke arts van Nederland en voorvechtster voor het vrouwenkiesrecht, was Oale Kramer (1858-1944). Volgens haar kleinzoon T.C. Wielsma blonk dokter Jacobs niet uit in vriendelijkheid ten aanzien van haar personeel. Terwijl andere Urker meisjes vrij kregen om naar de kerk en de catechisatie te gaan, was dat er bij dokter Jacobs niet bij. “Geloven doe je maar in je vrije tijd” placht ze te zeggen.