’t zel erges in de jare voiftig weest hewwe.
Nag lang niet alle skuite hadde een motor.
De kloet was alle dage nag nôdig en as ’t kon wier d’r zoild. Zô ok de Meisters van de Bangert van Andoik,
Ze hadde wel al de theestoof ofskaft en een paar
thermosflesse anskaft.
Die ware d’r nag niet zô lang en gonge ok niet lang mee.
len keer omvalle en je konne weer om een nuwe binnenfles. Tot vader Piet ‘r wat op bedocht had.
De fles bleek percies in ’t gat van ’t zoilbank te passen: ‘Moin die fles dondert nooit gien meer om’.
Dat, ze stakke weer of soches, eerst nag onder een paar bregge deur, den de bocht om de Kerkesloôt op. Kloete dede ze om de beurt, maar liever niet.
Veral vader Piet had om zô maar ’s te zeggen genog vlieg- ure maakt an de kloet en wist altoid percies hoe de wind waaide en veral van wat kant.
Dat een oindje de Kerkesloôt op stuift ie overend: ‘Joôs, wind’, en groipt de mast en ramt die zonder te koiken net as altoid zô in ’t gat.
’t kon niet toe met allien een nuwe binnenfles.