Waarschijnlijk was ik een jaar of 10 toen ik me voor het eerst afvroeg wat voor beroep mijn vader nu eigenlijk had. Meester Davids van de Westerschool had alle kinderen van de klas gevraagd wat hun vader deed. ‘Bouwer’ was toch wel het meest voorkomende antwoord, maar je hoorde ook antwoorden als ‘winkelier’ en ‘vrachtwagenrijder’. Toen het mijn beurt was aarzelde ik. ‘Bankwerker’ had ik wel eens gehoord, maar dat zou niemand snappen. Misschien snapte ik het zélf ook wel niet. Een bankwerker is toch iemand die op een bank werkt? En dat deed mijn vader niet, hij werkte bij Van Heezen! ‘Lasser’, zei ik toen maar en gelukkig hoefde ik het niet uit te leggen.

Nu ik er zo veel jaren later op terugkijk, denk ik dat ‘metaalarbeider’ nog het duidelijkst zou zijn, want een metaalarbeider, dat wás Leen Immerzeel, in de meest ruime zin van het woord. Op een dorp als Andijk betekende dat vooral meedenken met de ‘bouwers’, en al hun wensen omzetten in werkbare apparaten en machines. Hij deed dit bij de smederij/machinefabriek Minne van Heezen, vanaf zijn 20ste in 1927 tot aan zijn pensionering, van `s ochtends acht tot ´s avonds zeven. Voor een hongerloon. Dit laatste zeg ik er nadrukkelijk bij, want dit raakte onze familie. Nu was natuurlijk bijna iedereen arm op het dorp, gevoelsmatig is het nog iets anders als je voor iemand anders werkt, en zeker als die ander Minne van Heezen was. Minne had, om het zo maar uit te drukken, een lastig karakter, en was nogal op de centen. Af en toe gaf hij cadeaus, maar dat was meer om loyaliteit te kopen dan om iets anders. De lonen bleven laag, de uren lang.

Mijn vader liet het begaan. Dat hij SDAP stemde was aan hem niet te merken. Waarschijnlijk was dat meer een soort van noblesse oblige dan politieke overtuiging. Misschien ook wel een overlevingsstrategie: we woonden immers aan het begin van Kleingouw tussen ARP-stemmende buren, en de meeste van mijn vaders klanten zouden een rebellerende metaalarbeider niet hebben begrepen. Verder niet onbelangrijk: hij hield van zijn werk.

Mijn moeder stak anders in haar vel. Als huisvrouw had zij minder te verliezen, en haar contacten lagen meer ‘op West’. Hoeveel keer zou zij mijn vader niet hebben toegeworpen dat hij op zijn strepen moest gaan staan? Het verhaal gaat dat zij een keer zélf naar Minne is gegaan, en huilend terug is gekomen.