Ik wist altoid al wel datte vosse bar op kippe stoven ware, maar datte ze zinneghoid hadde an moin kippe, dat was nuw. Jare gien last had, ‘t hok altoid open. We hoorde wel d’rs wat, een vos op de buurt of wat verder op ‘t durp. Die zôveul kippe kwoit, die alle kippe kwoit. Bai buurman Groôt nag maar ien kip over. Maar wai hadde een houg hek, bedat twei meter en dat hadde die are allegaar niet, lekker puh.

Een jager had al d’rs zoit: ‘Zien je d’r ien, den zitte d’r tien’. Nou, dat ien van die tien, die kwam bai oôs, en niet om de thee. Twei keer. De eerste keer twei kippe weg, de rest op redut en van de leg.

Ien kip het toe de hêle ochend in sloôt zeten, d’r kippekoppie net boven water. Ien van de hane ging wat an, dat m’n vrouw docht, ‘D’r is wat’. Ze ging koike en kon ‘t kippie op toid uit sloôt hale. En wat die are kippe toe dede zelle we nooit vergete. Ze ginge d’r allegaar om heen staan en warmde zô op hullie menier ‘t natte beissie op.
Efkes d’r nei lag ze in een baantje zon te spragen en de are dag vonde we al weer een aai.