Meidenbedstee
De zogenoemde meidenbedstee had aan twee kanten deuren: aan de kant van de kaaskamer en aan de kant van het middeles. In deze bestee is later een geheime bergplaats gevonden met daarin blikken met voedsel uit de Tweede Wereldoorlog gevuld met aardappelen, uien en wortelen, hutspot dus, en aardbeien.
In ’t middeles stond een ledikant. Dat was eerst bestemd voor visite, later sliepen vader en moeder Jonker hierin. In de zuidwesthoek stond de zware brandkast en de noordoosthoek een sierkastje.
De doorgang tussen middeles en weuning/achteres werd het spin genoemd. In de winter stond in de woonkamer een grote Junkerkachel. Bij veel regenval kwam soms bruin water via de schoorsteen de kamer binnen. Ook de gootafvoer raakte dan verstopt door riet en dergelijke.

Keuken
De gang liep tussen de woonkamer en het zeumerkamertje. De keuken bevond zich ten oosten van het zeumerkamertje, op de noordwest kant. Tegen het raam aan was een Junker-geiser op butaangas. Naast het aanrecht was een niet-uitgehakte stal. Hier stond de voormalige zoutkist, zwart geteerd of geverfd, gevuld met levensmiddelen. De keuken was met een gordijn afgescheiden van de rest van de stal. In de keuken werd ’s zomers een tafel gezet om doordeweeks aan te eten. Daar was het lekker koel.
Er werd gekookt op een elektrisch fornuis annex kookplaat. Achter het gordijn op een stal stond de wasmachine: een houten kuip met een ronddraaiend geval en een wringer opgebouwd aan één kant. Hier hing ook een schommel voor de kinderen.
Rechts van de voordeur was een waterkelder met water voor huiselijk gebruik. Deze kelder liep via de dakgoot en een afvoer vol.

Brief uit Argentinië
Tante Nelly Koorn-Jonker, dochter van Jan en Trijntje Jonker, schrijft vanuit Argentinië informatie over haar ouderlijk huis.
‘Wij woonden in het voores. Daarin waren vier kasten, twee grote hang- en legkasten en tegen de buitenmuur ook twee kasten, in het midden een deur met glas. In het hele huis zaten 21 kasten dus met schoonmaak leek er nooit een einde aan te komen. De kachel werd tot 1 mei gestookt en niet meer na de schoonmaak. Op die kachel werd een dekentje voorverwarmd, dat namen we mee naar bed voor onze koude voeten of we kregen een warme kruik. In de bedsteden zaten dwarse planken, de lanings en een uitneembare plank: de sponde. Verder kussens en peluws gevuld met kapok, kippenveren of haverdoppen, stromatrassen of zeewiermatrassen.
We wasten ons bij de gootsteen met koud water of met de gevulde lampetkan met een schaal. De was werd gedaan in een tobbe op een houten driepoot met een geribbeld wasbord. Later kwam de velowasmachine: een houten kuip op poten.

Er stond een geëmailleerde vulkachel met een hoge kolomhouder die volgestort werd met antraciet. Die vulkachel plofte soms. Later kwamen er kolenhaarden en nog weer later heteluchtkachels.
Het ‘huisje’ (wc) stond op de slootkant aan de kapberg vast, in de noordoosthoek van de kapberg. We moesten altijd buitenom. Later, toen de koeien weg waren, was de wc in de zuidoosthoek van de boerderij.
Mijn ouders sliepen in de kamer (lekker warm) en zus en ik ook want daar waren twee bedsteden. Willem en Jacob in de koegang, dat was eigenlijk een bedstee voor de knecht en Jan in een ledikantje in het middeles.’

Inhoek
Volgens tante Nelly heette de noordoosthoek de Inhoek. Op de stookplaats daar werd gekookt, vroeger met een open vuur, later op een vuurduvel. In vroeger tijden stond er ook een tafel met stoelen. In de winter zat men doordeweeks overdag vlak bij de koeien. De kachel hoefde zodoende alleen ‘s avonds aangemaakt te worden.
De schoorsteen in de Inhoek trok heel slecht. In de jaren dertig heeft Maarten Beemster er van hout een stuk opgezet, daarna trok de schoorsteen als een tierelier. Voor elke koe of kalf was een bepaald aantal slagen van de pomp gerekend. Later was hier een elektrische pomp (na ±1927). Deze pomp werd later ook gebruikt voor het darsen, hij werd dan met lange snoeren op het land gezet.
Achter de stookplaats bij de Inhoek was een pomp voor water voor de koeien. Het water ging via goten naar het vee aan de noordkant en aan de oostkant (jongvee).
Naast de stookplaats was een kast en daarnaast de bedstee van de knecht, die ingebouwd was in de berg.
Aan de oostkant aan het einde van de groep was vroeger een kraan. Het afvalwater liep door buizen onder de grond naar de sloot aan de oostkant.

Hooitijd
Tussen de stookplaats van de Inhoek en de stallen voor het kleinvee waren deuren voor het lossen van schuiten hooi. Het werd hier opgestoken doordat er een luik in de zolder was en vervolgens verder doorgegeven naar boven. Er waren altijd wel vier of vijf mensen nodig voor dit werk. Voor het lossen van de schuiten hooi hielp vaak personeel van Maarten Beemster mee. Dit werd later verrekend en zodoende kon het andere personeel op het land blijven. Op deze plaats is Klaasje Jonker tijdens het spelen van de zolder gevallen en dodelijk verongelukt.

Vanaf de achterdeur bij de ‘klein koeies’ was een smal padje naar de deur van het voores en van de deur van het voores was er een padje het zuidwesten in, hierlangs stond de waslijn, en mogelijk langs de sloot verder naar de brug.
De brug ongeveer waar nu de dam ligt werd in de hooitijd uitgenomen. Vaak was er dan alleen nog een balk zodat de mensen er toch overheen konden.
De brug vanaf de voordeur naar het Padland is mogelijk van later datum. Ook deze was uitneembaar in de hooitijd. Op de kadasterkaart van 1833 lijkt het alsof er toen een brug aan de westkant was met een pad over het land waar nu de Bakkerstraat is, richting het Buurtje (dit is onder voorbehoud, het is niet zeker).
Tante Nelly schrijft over de brand (in 1932) in de boerderij die naast het beschreven pand stond, het volgende: ‘Jacob Jonker, die er toen in woonde, was een rommelige boer. De boerderij stond ‘s nachts in brand. Mijn moeder was er op voorbereid want het hooi broeide zo erg. Ze hadden al veel naar buiten gesleept maar het brandde toch. Moeder had wat haar lief was in de brandkast gestopt en een kussensloop klaar om bepaalde dingen in te stoppen als het nodig was.’
De verbrande boerderij had de stallen aan de noordkant, het kleinvee stond aan de westkant. Aan de zuidkant bevonden zich de paardenstallen en grote deuren voor de wagens. Men woonde aan de oostkant.

Kapberg
De kapberg achter de boerderij, gebouwd circa 1840-1850, is afgebroken in 1959. Deze kapberg had een schuine pannenspiegel. Er is nog een restant van de oude stal van deze kapberg te zien. De stenen hier zijn prachtig afgesleten op de plaats waar de poten van de koeien stonden. In de kapberg stond voornamelijk jongvee en paarden en er werd stro in opgeslagen. Tante Nelly schrijft: ‘Haast alles was eruit gesloopt, aan één kant waren nog stallen. Daar was vroeger in het midden de hooiberg en op zolder lagen pakken stro.
Er was een brongasketel maar na het droogvallen van de Wieringermeer gaf die veel minder.
Deze gasketel werd vroeger ook wel gevoed door vier kleinere gasketels. Soms liepen lange buizen door het land, zo was er helemaal aan de zuidoostkant op het hoekje zo’n hulpketel.
Na het afbreken van de kapberg stonden de tulpen, irissen en krokussen in de berg met de ventilator ervoor. Alles in houten bakken en later in gaasbakken. Die werden vanuit de schuit doorgegeven, twee bakken tegelijk en dat zo vanaf de oostkant, waar de schuit lag, de berg in.
De berg was eerst met grond, later opgevuld met zand en hierop metselstenen afgestreken met cement afkomstig van een gesloopt schuurtje.
Toen Van der Meer is 1965 weer koeien neerzette op de stallen bleken die aan de kleine kant te zijn. De koeien waren in de loop van de tijd groter geworden.