Kortom, wij waren goede leerlingen en wisten ons vrij snel te redden in deze hobby. Zelf kreeg ik een kast met een broed- en honingkamer, compleet met een bijenvolk erin, van oom Adriaan Dekker van de Geuzenbuurt. De anderen werden ook op deze manier geholpen door de mede-imkers. Een kleine anekdote  die ik toen meemaakte als schooljongen: van de familie Dijkman had ik bericht gekregen dat daar een bijenzwerm in de fruitbomen hing. Mijn eerste zwerm die ik ophalen mocht! En die werd alras geschept. Maar de fam. Dijkman woonde vlakbij de Idenburgschool en meester Van Schooneveld vertelde dat hij een kast had waar een zwerm was uit gevlogen. De conclusie was duidelijk, maar ik had er niet zoveel zin in de zwerm bijen zomaar over te geven. Meester Faust kwam met een Salomonsoordeel: er werden bijen van de zwerm geplukt, in een lucifersdoosje gedaan en met aardappelmeel een beetje wit gemaakt en vervolgens losgelaten op de vliegplank van de desbetreffende kast waaruit een zwerm was weggevlogen. Wat  gebeurde er? De bijen werden niet toegelaten, zij hoorden hier dus niet thuis. De zwerm was voor mij om een tweede kast te bevolken. Zo’n voorval vergeet je natuurlijk nooit meer.

De Bijenteeltvereniging afd. Andijk had toen een aardig ledenbestand: H. van der Leek, G. van der Leek, F. de Boer, P. Rusting, A.G. Dekker, J.W. Faust, Th. van Schooneveld, K. Ruiter, J. van Belkom, M. Horjus, A. Pijpker, H. Ruiter, H. Dijkman, J. Meyles, G. Weverink en K. Tensen. Binnen het  verenigingsverband werd veel samen gedaan. Er werden o.a. een paar honingslingerapparaten aangeschaft die per toerbeurt konden worden gebruikt. Ook materiaal voor de  kasten werd gezamenlijk ingekocht bij het Bijenhuis in Wageningen. De aankoop van accijnsvrije suiker om in september aan de bijen te voeren, was altijd een aardige uitgave. Je kunt in de zomer de vergaarde honing wel weghalen, maar dit is de wintervoorraad voor het volk en die moet weer worden aangevuld.  

Een steeds terugkerende zaak was het reizen met de volken naar interessante oogstvelden, zoals de fruittuinen, waar veel stuifmeel werd gehaald door de bijen. De fruit kwekers stelden het zeer op prijs dat wij kwamen met de volken. Onze bijenvolken werden naar de koolzaad velden in de Wieringermeer gebracht. Het vervoer van de kasten werd gedaan door de firma Hielke Bultsma. Vroeg in de morgen moest dit gebeuren. Groot was de hilariteit wanneer de kast niet goed gesloten was en de bijen er uit konden gaan met alle gevolgen van dien. Het plaatsen ging secuur, op balken en waterpas, zodat de kasten goed recht stonden.

Na het koolzaad gingen wij weer snel naar huis met de volken want dan was het de bloeitijd van de ’stullen’ (wittekool voor zaad) wat in die tijd veel werd geteeld in Andijk. De honing van beide typen plant was hetzelfde van samenstelling en smaak. Het enige nadeel was het snelle kristalliseren, ’versuikeren’ er van. Lang bewaren was dan ook niet aan de orde. De geoogste zomerhoning van de diverse bloemen daarna was veel vloeibaarder en smaakvoller. Helaas werd de smaak soms zeer sterk beïnvloed door het aanvliegen van de ’zetuien’ (uien voor zaad) door de  bijen. Veel tuinders contracteerden deze uien bij de zaadhandel vanwege de goede financiële opbrengst. De uiengeur rook je al bij het openen van de kast en ook de smaak van de honing werd hierdoor beïnvloed. 

Zelf ging ik privé liever naar de witte klavervelden in de Wieringermeer. Deze gaven een voortreffelijke honing en vaak een hoge opbrengst vanwege de grote oppervlakte en sterke volken in die tijd van het jaar. Ze stonden daar wel een langere tijd dan bij het koolzaad en je moest er steeds naar toe om ze te verzorgen, maar dat hoorde erbij. Een aardig voorval: de boer waar ik toen stond was een paardenfokker en zijn paarden liepen vlak naast de klavervelden. Nu heeft een bij een hekel aan de paardengeur, net zoals de zweetgeur van mensen, dan worden ze enigszins agressief, vooral als je aan het werk bent in de kast. Wanneer je zelf gestoken wordt kun je dat zien en de angel eruit halen, maar bij een paard niet. Die paarden moesten een tijdje weg en aan de boerin heb ik gevraagd of dat mogelijk was. Natuurlijk kon dat. Ze  zei: “Je pakt dat dier mee (ze wees haar aan) en brengt haar naar het andere stuk land, want dat is de leider en de rest volgt wel”. Dat zag ik niet zitten en heb toen een jonge zoon gevraagd dit voor mij te doen en dat ging prima. Mijn respect voor  paarden is nog steeds groot.